L’Envie de Mets
Eerlijk? We leven in een ‘boerenhol’ – zoals ze dat bij ons zo mooi zeggen. Een klein pittoresk dorpje dat eerder neigt naar een groot gehucht, maar toch de naam dorp krijgt – en dus ook een burgemeester – omdat de paar huizen die er zijn gecentreerd staan rond een kerk. Amper een honderdtal inwoners in een gebied zo groot als Sleidinge. Enfin: men kan het zich voorstellen: de herten en everzwijnen zijn hier in de grote meerderheid. En al moeten we even rijden voor de bakker en slager, er zijn ook kleine geneugten in de onmiddellijke nabijheid. L’Envie de Mets’ is er één van.
Amper een boogscheut van onze voordeur bevindt zich een restaurantje in een dorp dat net iets groter is dan het onze en terugkijkt op een rijke geschiedenis. Een klein gezellig plekje met een al even klein terrasje vlak aan Le Mandalou, een stroompje dat enkel nog die indruk wekt omdat het enkele meters lager onder kleine Middelleeuwse bruggetjes loopt, maar met de jaren eerder een soort van tuintje is geworden dat door het dorp meandert omdat er geen water meer instaat; wilde bloemen en kruiden des te meer. Als we op aanraden van kennissen uit het dorp een eerste reservatie maken weten we niet wat ons te wachten staat. Maar een Michelin ster? Dat heeft toch een zeker cachet. Slecht kan het niet zijn.
En wat een ervaring! Voor de betaalbare prijs van 50 euro (wijnen niet inbegrepen) worden we getrakteerd op een vier-gangen menu waar we nog dagen over napraten. De smaken, kleuren en geuren? Wonderlijk. Het bord ziet eruit als een schilderijtje en de bloemen waar ik zonet nog nieuwsgierig naar zat te kijken in de bloemenperkjes prijken nu op mijn bord. Ik lees er iets over op het menukaartje dat aangeeft dat alle producten met zorg zijn uitgekozen: biologisch en lokaal. Beide chef-koks betrekken in de mate van het mogelijke de lokale fauna en flora in het uitdenken van de menu’s die bijna artistieke werkjes zijn. De koks zijn jonge mensen. Ze zijn ongelofelijk vriendelijk en goedmoedig. Ze zijn slechts met hun tweeën en bedienen de mensen persoonlijk en doen al graag een praatje. Het zijn mensen die je meteen in je hart sluit. Zelfs met mondmasker stralen hun ogen van de liefde voor hun vak.
‘L’Envie de mets’ betekent ‘verlangen naar eten’ en dat is inderdaad wat ons is overkomen: een verlangen. Op het terras van L’Envie de Mets’ is het meer dan enkel genieten van de uitzonderlijke smaken, kleuren en geuren. Het is ook dromen. Gedachten die meanderen, net als ‘Le Mandalou’ op weg naar dat wat nog komen moet. Met een glaasje voortreffelijke wijn in de hand, nog nagenietend van het dessert en met de blik op dit prachtige Middelleeuwe dorp omringd door bossen en weilanden dromen mijn man en ik over morgen en zo worden ideëen en verlangens geboren: Misschien moeten we een uitstapje naar L’Envie de Mets’ op het programma zetten van ‘Het Gedachtegoed’ bij het onderdeel ‘Culinaire geneugten’? Wie weet? Het valt te overwegen…
