De afkeer van ‘de mail’ en hoe ‘internet’ nog steeds zijn weg zoekt naar La Bacaresse

Niet alleen de oorverdovende stilte bij het vallen van de avond– af en toe onderbroken door eenzaam uilengeroep –  en het spreekwoordelijke ‘ik zie geen hand voor mijn ogen’ donker geeft je als versbakken inwoner van Doissat het gevoel dat je enkele decennia terug in de tijd bent geworpen: ook het totale gebrek aan digitalisering is een wake up call. Neen, geen 4G bereik bij ons in de living, dan wel weer af en toe in de keuken. Wat verderop in de tuin doet dat mobieltje het dan weer prima.

Het was wel even wennen: niet om de andere stap een whatsapp berichtje? Maar wel een hele reeks na elkaar eens dat kleine toestelletje dat ons zo dierbaar is, plots wel bereik heeft. Geen mailtjes hier.  Neen. Bellen? Dat kan nog net. Op “le bon coin” (het Franse equivalent van 2dehands.be) lees je het om de haverklap: ‘mailtjes worden niet beantwoord, gelieve te bellen’. Het liefst van al ga je overal persoonlijk langs.

In het Franse Zuiden krijg je pas iets gedaan als je de mensen aanspreekt. Het kan frustrerend zijn voor een Vlaming die gewoon is bediend te worden op elke wenk en elke mail, maar het went snel en het heeft toch iets hartverwarmend: zeker in deze coronatijden. En dus passen we ons noodgedwongen aan.

Samen met mijn dochters is het stiekem gniffelen als vaderlief nog maar eens aan de telefoon hangt met SFR (de Franse Belgacom, zeg maar) om in twijfelachtig Frans (‘Frans met haar op’ zoals mijn moeder zou zeggen) uit te leggen dat we nog steeds, na bijna een jaar – ja u leest het goed! Een jaar! – heen en weer bellen, geen internet verbinding hebben. ‘Ja meneer, de paal is nog steeds kapot’ ‘Neen, meneer, in tegenstelling tot de vijftig vorige telefoontjes is er nog steeds niemand geweest, neen ook vorige week niet op de afspraak die u heeft doorgegeven’.

We kunnen er – gelukkig – ondertussen al om lachen. Laatst was er op de plaatselijke omroep ‘ France Blue Perigord’ – een mens moet toch Frans leren nietwaar – een item over SFR. Mensen mochten inbellen om hun ervaringen te delen over SFR. We voelden ons op slag verbonden met onze Franse gefrustreerde medemens. “Oef we zijn niet de enigen! Oef het is niet omdat we buitenlanders zijn…” De googlescore van het bedrijf is dan – niet te verbazen – niet hoger dan 1…

Orange is overigens niet veel beter. Dat was onze allereerste poging, na een ophoping van facturen aan een bedrag van meer dan 300 euro en talloze telefoons ‘Excuseer mevrouw, wij ontvangen facturen voor diensten die we niet hebben?” hebben we het dossier pas kunnen afsluiten na een aangetekend schrijven naar het hoofdkantoor inclusief een dertig pagina tellend dossier. Stel je voor…

Andere diensten zijn overigens niet veel beter CPAM (Franse mutualiteit), CAF (Frans kinderbijslagfond)… Om iets gedaan te krijgen moet je geduld hebben en vooral veel bellen, bellen en bellen (lees: muziekdeuntjes mee neuriën). Doch, het moet gezegd zijn: de mensen aan de andere kant van de lijn zijn steevast behulpzaam en vriendelijk. Die worden ongetwijfeld geselecteerd op onverstoorbaarheid, engelengeduld, onvoorwaardelijk geloof dat het allemaal ‘goed komt’ en een onnavolgbare drang om goed te doen.

Dus groot was onze verbazing toen er plots vorige week een grote vrachtwagen ons niemandsland binnenreed met warempel een paal in zijn laadbak. Zou het dan toch goedkomen?

Deel dit bericht: